Jente
 Jenta 1982    Jente 1992
1982    1992

Jente (*25-1-1981 – † 6-3-1996) was ons allereerste hondje, een hoogblond Bu-meisje, door mijn vader nog uitgezocht uit een nestje van 8 “van het Hoorngeschal”- puppies in het Gelderse Kesteren. Dochter van Noorse moeder Bringe (Nordweilers Daughter of Norway) en Hollandse Frijan van het Hoorngeschal (maar van kom-af was hij “British all th e way”).
Jente was ’n lief, vreselijk eigenwijs, slim, koppig en af-en-toe wat sluw, klein Bu-meisje. Wat er in dat kleine koppie van haar opkwam, deed ze ook, en of het nu mocht of niet: daar zat ze niet mee.
Haar grootste vriend, steun en toeverlaat – mijn Karelische Beer van een hond Kai – werd door haar nu en dan schandelijk misbruikt als buffer. Op wandelingen in het bos kon ze andere honden echt uitdagend uitschetteren , maar als die dan op haar afkwamen vloog ze met een noodvaart naar Kai, verborg zich achter zijn stevig lijf, het aan hem overlatend om haar belagers te verjagen.


7 mnd oude Jente en Kai

Een kleine gauwdief was ze ook. Alles wat eetbaar was, wist ze te vinden. Op onverklaarbare wijze verdween telkens een fles slaolie uit de keukenkast. En nergens terug te vinden. Totdat ik een keer door het achterraam buiten een krulstaartje voorbij zag trippelen. En jawel, oliefles in haar bek. Gedecideerd verdween ze in een reeds lang ongebruikt hondenhok. En daar lagen alle verdwenen olieflessen, keurig geperforeerd en leeggelikt. Jente was slim, maar dat was ík bij tijd en wijle óók! Slaolie hoog weggezet, fles azijn op de onderste plank en Jente laten scharrelen. En ja hoor, enig gerucht in de keuken en Jente stiekem de deur uit met de fles azijn. Ze verdwijnt in het hok………..schiet er na enige ogenblikken weer uit, trekkebekkend en schuddebollend met haar koppie, verbijsterd en verontwaardigd omkijkend naar het hok, waar slaolie op wonderbaarlijke wijze kon veranderen in azijn!! Sindsdien ging ze op haar strooptochten aan de keukenkast voorbij…...
Haar andere passie was water. Jente zwom liever dan ze liep. ’s-Zomers of ’s-winters maakte haar niet uit. Ze gebruikte het ook als vluchtweg als ze het weer eens te bont maakte naar andere honden in het bos en Kai niet in de buurt was om het voor haar te regelen. Ze dook dan simpelweg in het altijd wel nabije water en zwom naar de overkant.
Nov. ’82 werd Jente zowaar voor één dag ‘n BN-er: ze kwam op de TV. Na een tentoonstelling werd ze door Veronica, samen met mijn moeder, uitgenodigd voor het in de ‘80er jaren populaire praat-programma “Tineke” en naast nog twee andere honden voorgesteld als “zeldzaam ras”.


Moeder – Jente - Tineke de Nooy
  

2 april ’83 kreeg Jente verkering met de stoere Noorse Roy (Heilage Olav in Holland) uit Zeeland en op 30 mei ‘83 – op de eerste dag van een hittegolf - kreeg ze haar nestje, heel stilletjes en relaxed. Terwijl we aan tafel zaten achter de hap andijvie en gehaktbal, hoorden we een lebberend geluidje uit de kist komen en jawel hoor, daar lag ’t eerste puppy terwijl Jente ons aankeek met een blik van: “hoe vind je ‘m, goed hè?!” Er volgden nog 7 pups binnen 4 uur: 5 reutjes en 3 teefjes. Jente’s achttal – een nestje om trots op te zijn. Jente was een beste moeder.

Zo gedecideerd als ze altijd haar gangetje ging, zo kalm is ze ook gestorven. ’s-Avonds om een uur of zeven stond ze nog bij mijn moeder’s stoel enthousiast kwispelend op het laatste hapje van haar bord te wachten – kreeg ze altijd – en ’s-avonds om ca. 11 uur loopt ze bij haar voerbak weg, gaat in een hoekje van de kamer liggen. Ik heb haar naar boven gedragen en in haar mandje gelegd.
De volgende morgen, vroeg in de ochtend van die 6e maart ’96, is ze in mijn armen gestorven. 

 
RocketTheme Joomla Templates