TJEJEN, (* 30-06-2005 - ) het mooie meisje, geboren uit een zomerse romance van Tulle en Deense Adonis “Tu- San Gaio of Dania”. Vrolijk, vriendelijk en onbevangen groeit ze op in de groep en kan bij niemand kwaad doen. Zelfs Jitze – toch heel strikt als het om haar eten of haar bal gaat – laat zich helemaal inpakken. Tjejen bestaat het zelfs om in haar voerbak te duiken! Jitze trekt dan wel een heel register aan gegrom open, maar het overtuigt niet.
Als ze haar puppen-enting heeft gehad, mag ze mee op visite naar een huis waar 2 Labradors gedomicilieerd zijn: De heren Barris en Meller, zeer fors, dat wel, maar met een gemoed zo zacht als boter. Tjejen valt ter plekke, letterlijk, voor dit tweetal en overtuigt ze van haar eeuwige en onvergankelijke liefde. Barris heeft zoiets van: “’t zal wel” – hij is wat ouder en kent de wereld wel zo’n beetje. Meller daarentegen, is zeer gecharmeerd van deze mini-verleidster en bezegelt haar liefdesverklaring met een krachtige slag van zijn poot zodat Tjejen bijna wordt gereduceerd tot ‘n hoogpolig tapijt(tje) en ze zich wijselijk terugtrekt onder de terraskachel.
     

Als ze de 8 weken gepasseerd is en haar definitieve vaccinaties heeft gehad, mag ze met Jitze mee naar behendigheids-training. Gewoon om te kijken, te wennen en andere honden te leren kennen.
Vol bewondering en onder luid geschetter volgt ze Jitze’s verrichtingen op het parcours: dit is écht vèt gaaf!
Tijdens de koffie-pauze laat Jitze haar het echte “grote-hondenwerk” zien en Tjejen dendert achter haar aan, tunnel in, tunnel uit, dikke pret. Als Jitze voor haar uit de slurf induikt aarzelt ze geen moment en stort ze zich er ook in: een klein bewegend bobbeltje onder het grote platliggende zeil duidt aan hoe Tjejen zich een weg naar de uitgang worstelt. Maar ze háált het!
Later, als ze voor ’t echie gaat meedoen blijven de tunnel en slurf haar favorieten. En Barris en Meller natuurlijk! – als die twee het veld opkomen, kan ze middenin het parcours de boel de boel laten om - “sorry hoor, maar dit moet even” - haar grote vrienden uitgebreid te begroeten. Om dan gewoon weer terug te komen en ’t parcours dáár weer op te pakken, waar ze gebleven was.
Ze heeft ook een heel eigen manier om aandacht te trekken: ze neemt een van haar favouriete knuffels in de bek en gaat op de vensterbank stijf rechtop je strak aan zitten staren, net zo lang tot je het voelt en opkijkt. Als je dan uitroept: “oh, wat issie móóóí!” , klappen haar oren naar achteren, trekt ze haar billen in en gaat ermee in de rondte dribbelen, zo trots als een aap met drie staarten. 

O, wat issie móóói !!!  

Ze is lief, aanhankelijk, gehoorzaam als ze niets anders om handen heeft. Is dat wèl het geval, dan doet ze eerst “haar eigen ding” voordat ze op enig verzoek kan ingaan. Het kan dus even duren, maar ze gehoorzaamt wel. Uiteindelijk.

Als in juli ’07 reu Tu-San Tarok twee weekjes bij ons komt logeren, ontstaat er een hevige liefde tussen die twee, die – zoals de meeste vakantie-liefdes – overwaait als het eind van de vakantie nadert en Tarok weer naar huis gaat. Tjejen vindt het niet zo erg: ’t Was leuk zolang het duurde. Tarok wou eigenlijk nog wel even blijven…………..
…………en wij wachten de gevolgen van die vakantie-liefde af.