3 juni 2008

Aiaiaia, ze krijgen tandjes........

28 mei is een zwarte dag. Sjimmie, de grote blauwe kater, is dood. Door een auto aangereden. Op slag dood. ’s-Avonds om ongeveer tien uur.
Het is nu alweer drie weken geleden, maar het gemis wordt niet minder.
Sjim is niet zomaar een kat. Als kitten door zijn moeder verstotenen en met de fles in leven gehouden, heeft mijn dochter Lydie hem – amper 4 weken oud – meegenomen vanuit Opheusden naar Amsterdam. Dat was in 1993. Z’n eerste speelkameraadje was Fjella – 2 weken jonger dan hij. Later waren daar de pups uit verschillende nestjes, waar hij mee opgroeide, mee speelde, over waakte. Eenmaal volwassen beschouwde hij eerst zijn eigen buurt, later half Amsterdam-Osdorp als zijn territorium. Op 7-jarige leeftijd kwam hij door omstandigheden, naar Roswinkel, waar hij eerst 3 maanden verdween, om zich daarna in mijn huis te settelen. Sindsdien hoorde hij helemaal tot de roedel. En bij mij. ’s-Avonds laat kwam hij bij me en wat ik ook aan ’t doen was, hij wenste aandacht: op m’n schoot en met twee poten om m’n hals geklemd moest er geknuffeld worden. Met de honden ging hij als gelijke om en deze accepteerden hem ook als een van hen. Pups vanaf zo’n 4 weken, die door het huis of buiten scharrelden, werden door hem nauwlettend in ’t oog gehouden.
Ze mochten met hem spelen, maar werd er te hard aan zijn oren of staart getrokken, dan sloeg hij z’n poten om de nek van de pup en met een zijwaartse swing werd de boosdoener plat tegen de grond gewerkt. Nooit heeft hij met zijn nagels naar ze uitgehaald.
Sjim, een kat die je nooit meer vergeet………….

30 mei 2008

Kijk, we zijn nu twee weken en nu kunnen we wat zien en snappen we ook wat de vrouw bedoelt met "'n leuk plaatje".
we kunnen nu ook horen, maar luisteren doen we nog niet:
moeten we straks ons hele leven nog doen, dus nu nog even niet.
We liggen ook precies op volgorde zoals we geboren zijn:
Rose ♀ - blauw ♂ - geel ♂ - groen ♂ - lila ♀ - wit ♀
     

22 mei 2008:

De vrouw wilde een leuk plaatje van ons, maar we liggen een beetje rommelig door elkaar, dat komt: we zien nog niks, horen ook nog niet, dus we doen maar een beetje wat.

vanaf 15 mei:

Hier zijn de pups 4 dagen, Jitze is een beste moeder, niemand van de andere honden mag in de buurt komen, ook niet stiekem, wat Tjejen nogal eens probeert. Ze komt dan half op haar zijn voorzichtig de hoek omgeschoven: ligt ze al bijna op haar rug als ze klappen krijgt - wel zo veilig!
Maar oh, oh, oh, wat is ze nieuwsgierig naar de pups.

15 mei 2008 vervolg

De trainster van de behendigheidsclub waar ik train, had eens gevraagd of ze er eens bij mocht zijn als er- op een normale tijd - een nestje kwam. Ze werkte al zo lang met honden maar had ze nog nooit geboren zien worden, Wel, dit was een heel nette tijd, dus Gonnie gebeld. Ze was nog niet thuis van haar werk, maar haar man zou haar waarschuwen. Ze kwam toen nummertje 2 er al was: een reutje, 300 grs, met een forse witte kraag, de enige die in de kist is geboren en Jitze kwam enthousiast haar kist uit om haar te begroeten. Ze is gek met Gonnie. En ja hoor, Jitze zou Jitze niet zijn als ze de hele bevalling niet op z´n Jitzeriaans had gedaan. Tijdens de begroeting kwam de 3e pup er al aan, opgevangen en met zachte drang terug in de kist, waar ze haar taak kon afmaken; weer een reutje – 260 gr. Niet zo zwaar maar levendig en gezond. Na zo´n anderhalf uur toen ik even naar de keuken ging om nog een kop koffie in te schenken, hoor ik een kreet van Gonnie “Jet, kom gauw ik heb er eentje opgevangen”. Jitze weer uit de kist en staande ´n pup uitgeperst die als een ei in Gonnie´s handen werd gelegd. Deze pup – reu - kwam zonder vlies, woog 310 gram.
Dat waren dus 1 teefje en 3 reutjes. Ik probeerde Jitze ervan te overtuigen dat ik nu wel graag weer een teefje zou willen. Ik ging even achter uit ´t hos wat fris halen toen ik Gonnie hoorde: “ik heb er weer één in m´n schepnetje!”. “Ze kwam uit de kist” vertelde Gonnie verbouwereerd, “ ik wreef even zachtjes over haar buik en zei dat we graag een teefje wilden. En gelijk kwam-ie eruit!”. En ja hoor, een teefje: 350 gr ook zonder vlies.
De boel verschoond en Jitze ging tevreden liggen met haar vijftal na ze allemaal verzorgd te hebben. Al gauw lag het hele stel lekker te drinken. Ik voelde nog wel een pittige bobbel, het kòn nog een pup zijn, maar het kon ook de baarmoeder zijn. Een uurtje later kwam Jitze weer overeind en voor het eerst zagen we persweeën, niet echt sterk, maar ze werkte weer, er moest dus nog een pup komen. Ze was duidelijk moe en ik heb haar een kommetje koffie met veel melk en wat suiker gegeven. Dat werkte 25 jaar geleden bij ons eerste nestje - 8 stuks - van Jente ook perfect (suggestie van mijn toenmalige dierenarts).
Ze slobberde het gretig op en nog geen tien minuten later, ja hoor, daar kwam ze weer de kist uit, tegenhouden had geen zin, ze zette gewoon dóór. En daar kwam de pup, die Gonnie weer opving, terwijl ik haar zachtjes in de kist in leidde.
En yes, yes, yes: weer een teefje – 340 gr.
Een prachtig nest: 3 reutjes en 3 teefjes, allemaal prima gezond en alles in 5½ uur, de laatste om 23.49, dus geen nachtwerk, heerlijk, kon niet beter!

MEI 2008

Jitze is nu wel heel duidelijk aan ’t zwanger wezen: walgelijk sentimenteel naar mij toe, maar naar de andere meiden is ze niet te genieten. Iedereen moet opzij voor haar en alles wat eetbaar is, aan haar afgeven. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.
Tjejen gaat alvast maar half op haar rug liggen als Jitze langskomt en maakt zich zo klein mogelijk. Als Jitze alleen maar naar haar kijkt, gaat haar linkerachterpootje constant omhoog en omlaag, ‘n beetje Stampertje-effect.
De rest gaat in een grote boog om haar heen. Tulle, haar halfzus, waar Jitze altijd herrie mee zoekt, zet ik maar zo veel mogelijk achter in de kennel. Vindt ze niet erg: ze kan dan ongestoord achter de muizen aan graven. Is een dagtaak voor haar.

Tegen half mei begint Jitze wat rusteloos te worden, alle hoeken en gaten worden geïnspecteerd, holen bekeken op grootte en diepte (die ik dan gelijk maar zoveel mogelijk dichtgooi, gedachtig aan wat Tulle eens presteerde: die verdween vlak voor de bevalling in een prachtig door haar zelf ontworpen hol – L-vormig en ca. 1 m. diep – waar ik haar heb moeten uitgraven. Vijf minuten nadat ik haar eruit had en haar in haar gereedstaande werp-kist had gedirigeerd, deponeerde ze daar haar eerste pup!
Naar een herhaling hiervan keek ik dus echt niet uit.

Als ik vanaf haar dekking op de 19e uitging, zou ze omstreeks de 21e moeten bevallen, dus we hadden nog een goede week te gaan. De 14e begon ze wat meer belangstelling te krijgen voor de werpkist en ben ik maar beneden blijven slapen.
15 MEI 2008
De volgende dag was ze constant druk bezig haar “beddegoed” aan flarden te scheuren. “Hé zeg, is dit niet een beetje vroeg, of ga je hier een hele week meer door?” In de loop van de dag begon ze echter serieus te “nestelen” en moest ik er rekening mee houden dat het te gebeuren stond. Maar ’t is de 57e dag, ik maak me wat zorgen: het is tamelijk vroeg en stel dat de longetjes nog niet goed functioneren.
Tegen 6 uur ’s-avonds wil ze naar buiten en ik loop haar na: ze doet een plasje en gelijk zie ik de vruchtblaas tevoorschijn komen. Ojee! Jitze opgepakt en met m’n hand onder de vruchtblaas naar binnen gesneld en in de werpkist. Ze blijft netjes liggen, ik zie nog geen echte persweeën. Als ik mijn handen even ga wassen en terugkom in de kamer, zie ik dat Jitze uit de kist is gestapt, een beetje wijdbeens staat, en geruisloos glijdt ´n pup de wereld in – op ‘t tapijt. Een flink teefje.
Het geeft goed geluid en het gewicht kan niet beter: 330 gr!

APRIL 2008

Halverwege april gaat het steeds minder met Frekka. Ze is al een hele tijd de weg kwijt, behoorlijk dement, maar tot nu toe scharrelde ze overdag toch nog heel gelukkig in de voortuin waar ze precies de weg wist in haar klein geworden wereldje en vaak heel ontspannen in haar eigen hok lag te slapen. Soms zelfs, als de buurhond werd uitgelaten, stond ze op haar manier nog dapper huis-en-hof luid blaffend te verdedigen. Ze zag dan wel niet veel meer, en horen was ook miniem, maar haar neus deed het nog best.
’s-Nachts binnen had ze haar eigen plekje en de achterdeur was altijd open, zodat ze naar buiten kon als het nodig was. Ze was nog heel zindelijk. In de gang liet ik dan een spaarlampje branden en in de kamer had ik van die led-lichtjes op batterijen, net licht genoeg om haar weg te kunnen vinden.
Tot die ochtend in de laatste dagen van april ik beneden kwam en haar nergens zag, niet op haar plek, niet buiten achter. Uiteindelijk vond ik haar in de voorkamer tussen mijn stoel en de muur, half onder de tafel. Plat op haar buik, haar pootjes zijwaarts onder haar weggegleden. Ik weet niet hoe lang ze daar gelegen heeft, maar ze heeft om overeind te komen, zó over de grond liggen maaien met haar achterpoten, dat ze helemaal geschaafd en bebloed waren. Ik schrok me wezenloos. Heb haar opgepakt, haar poten verzorgd en haar mee naar de tuin genomen en in het gras gezet waar ze goed grip op had. En toen zag ik het: ze liep in rondjes op een vierkante meter. Haar kop naar rechts gebogen. Ik dacht gelijk aan een hersenbloeding. Dit ging niet meer en die maandag de 2e mei heb ik haar in overleg met de dierenarts laten inslapen. Ze heeft in de haar zo vertrouwde voortuin haar plekje gekregen naast haar maatje Jarl.

Frekka, dochter van onze reu Leitegård’s Frode Magnussønn en teefje Nordweiler’s Glory of God (Thyra) eerst van Mw. Haverkamp Begemann en na diens overlijden in februari 1992, opgenomen in de kennel “van het Hoorngeschal” van Arend en Aatje van Setten, waar Frekka op 29 augustus van datzelfde jaar geboren werd als een van de vijf pups.

Maart –April 2008

Ik heb al gauw het vermoeden dat Jitze drachtig is: ze is helemaal gefocust op eten en steelt alles wat los en vast is. Je kunt niets ook maar even onbeheerd laten staan of het is foetsie. Als een van de andere honden iets lekkers heeft, moet dat onder hevig gegrom en gesnauw aan haar afgestaan worden. Alleen Tulle weigert dit pertinent met een snoet van “bekijk het even”, en moet ik er tussenkomen om een dreigend conflict te bezweren. Al met drie weken zie ik wat veranderen in haar lijn, miniem, maar voor mij toch waarneembaar. En hoe verder April vordert, hoe duidelijker het wordt.

24 MAART 2008

Zo tegen de Paasdagen begon Jitze aan te geven dat ze Egon weliswaar een stuk vond, maar dat het wat haar betreft wel mooi geweest was. Ze wilde zo langzamerhand wel weer eens naar huis.
Britt had al eerder gezegd dat ze Egon en Frida op de Paasshow/Leeuwarden, de 24 maart had ingeschreven en dan zou ze Jitze gelijk meenemen zodat ik haar kon komen oppikken. Hoefde ik de rit naar Belgie niet meer te maken. Kwam mooi uit allemaal.
Dus tweede Paasdag vroeg gingen we op pad. We, dat zijn Anneke en Peter die dat weekend hier waren met de hondjes, en ik. Pup Duga van 6 mnd ging met ons mee, de rest van de hondjes bleef thuis. Al gauw vonden we Britt met behalve haar Bu’tjes ook nog een van haar St Bernards.

De dag was een succes voor Britt: Egon werd beste reu – Frida werd “BOB” en – iets dat nog nooit was voorgekomen sinds de Buhund in Nederland is (1974), Frida werd “BIG”!! en mocht mee-concurreren in de eindshow! In afwachting van deze eindshow, ging Frida weer even in haar bench, lekker rustig - dachten we. Maar ’t ging helemaal mis: want wat vaker gebeurt op grote shows, er werd - zelfs vóórdat alle groepen klaar waren – in de naastgelegen hal alvast begonnen met afbreken van de benches. Dat betekent dat vrachtwagens de hal in komen rijden en met enorm geraas de benches ingeklapt worden en op de trucks geladen. Dit ongeacht het feit dat er nog tal van honden hier en daar in de benches zitten van mensen die zo beleefd zijn om de hele show tot het eind te blijven. Veel van die honden raken volkomen over hun toeren en zelfs in paniek.

Zo ook Frida. Toen de klappen en lawaai werden opgemerkt, is Britt naar de betreffende hal gevlogen, maar het leed was al geschied: Frida was volkomen kapot. Kromme rug, staart naar beneden, trillend over haar hele lijfje en grote ronde angst-ogen: zó moest ze dan de Best-in-Show-ring in! Wegblijven kan consequenties hebben. Dat ze desondanks toch nog naar de 6e (van de 10) plaats werd gewezen, is wellicht aan Britt’s show-vaardigheden te danken, of misschien had de BIS-keurmeester al in de voorgaande groepskeuring gezien, dat het een pláátje van een hondje was. Enfin, plezieriger afsluiting van de show was dat een zoon van ‘n door haar gefokte St.Bernard-reu “Best in Show” werd! Dat maakte toch wel weer wat goed.
Na afscheid te hebben genomen onder: “hou me op de hoogte” en zo, gingen we huiswaarts, waar Jitze op zeer luidruchtige wijze werd verwelkomd en intensief aan alle kanten besnuffeld voordat ze weer geheel in de groep ingeburgerd was. En nu was het afwachten en dagen tellen………….
________________________________________

Leeuwarden, 24 maart 2008:
Duga’s eerste tentoonstellings ervaring, al deed ze niet mee – er achter is Frida in haar bench en Toto ligt hiertussen wel wat groot te wezen…: